Ang unang sigaw ng pugad ni lawin (true love life story ni Wapak)

Biyernes. Dapit hapon. Alas kwatro y Medya. Maalinsangan. Limang araw matapos ang araw ng mga puso.

Naglalakad ako patungo sa bilihan ng mga bagay na pwedeng gawing palamuti para sa scrap book na pinapaproject sa amin ng aming pilay na guro. Kung hindi makakapag pasa, bagsak ka sa Filipino na itinuturo niya sa amin.

El filibusterismo nga pala ang magiging laman ng scrap book ko. Ibubuod ang bawat kabanata at mag lalagay  ng mga aral na natutunan sa kabanata. Hindi ko alam kung bakit kailangan pang pahirapan ang mga estudyante sa hayskul sa pamamagitan ng mga proyektong tulad nito. Marahil gusto ng mga guro na matuto ang mga estudyante nang hindi sila nagtuturo ng maigi. O baka ganito lang talaga dahil sa public school ako nag aaral.

El fili lang halos laman ng utak ko ng mga oras na iyon. Wala sa isip ko ang syota kong umuwi na dahil komo galit sakin dahil may ginawa nanaman daw akong kagaguhan. Mayroon akong kasama noon. Kaklase at kalapit ko ring kaibigan na madalas ko kasamang mag cutting. Bibili rin siya ng mga bagay na ilalagay niya para sa scrapbook.

Nagtataka lang ako. Bakit tinawag na "scrapbook" ang scrapbook kung ang nilalagay dun ay binibili para gumanda ang laman? Scrap nga tapos maganda? Edi dapat magaling ang mga basurero at mga nangangalakal ng bakal at plastik sa "scrap booking" dahil sila ay may talent sa pagtingin ng mga mapakikinabangang scrap.

Nakarating kami sa pintuan ng tindahan. Akmang hahawakan ko ng pinto ng bigla itong bumakas. Tinamaan ang kamay ko kaya nagmadali na lang akong pumasok.

Alam kong nabangga ko ang nagbukas ng pinto sa pagpasok ko. Nagulat na lang ako nang biglang may humili sa buhok ko. Lumingon ako. Akala ko yung kasama ko ang gumawa sakin dahil kung sakali ay maliligo siya ng mura mula sakin.

Nakita ko ang nabangga kong "ate" . Nagsusungit sa kasama ko habang inaabot niya sa kanya ang mga nahulog na gamit na hawak niya.

Base sa uniporme at dala niya; Tube na itim, lalagyan ng T-square, architecture ang course niya. Pagkatapos kong mapansin iyon dalidali akong pumasok paloob sa tindahan dahil nakita kong may sumunod sa kanyang tatlo lalaki. Kahit sabihin mong papayat payat sila, malaki sila sa akin para sa taas kong... sabihin na lang natin na kasing taas ko ang taas ni "ate".

Pumasok ang kaibigan ko at sabi niya sakin..

"Gago ka talaga."

Ngumisi lang ako. Sinundan ko lang ng tingin si "ate."

Pasko na!

So, nakita ako ng prof ko kanina sa (tang ina di ko alam kung anong subject yun basta rooms division ata ewan basta may design ekek) na nagkakalikot ng phone ng may phone.

Tinanong niya kung ano yung ginagawa ko.

“Naglalaro ako ng logos quiz, ser.”

Gusto ko sana sabihin. Pero, ramdam ko na bad vibes siya kaya binigyan ko siya ng Generic na sagot.

“Nagnonotes po sir.” Sabay turo sa whiteboard.

Hindi daw ba pwedeng sa papel na lang daw ako magsulat. Buti na lang, hindi siya lumapit para tignan na nagnonotes nga ako sa phone ng may phone.

Pagtapos nun, nakita niya ako ulit, nakangiti dun sa may ari ng phone. Naimbyerna nanaman ang lola mo~ Isa na lang daw.

All throughout the discussion, nakinig naman ako sa kanya at nakasagot naman ako sa tanong niya sakin bago pa ko mangalikot ng phone ng may phone. Hanggang sa nakita niya yung mga katabi ko. Hindi ko alam kung ano ang ginagawa nila pero nagalit yung prof naming beki.

Tinawag niya yung isa at tinanong niya kung ano yung ginagawa niya sa upuan.

“Nagsusulat ser. Ng notes”

Sa isip isip ko, “‘tang inang ‘to, gaya gaya.”

“Tska nakikinig ser.”

Dagdag niya.

Tinanong siya ng bagay na kasama sa lecture ng prof namin at di siya nakasagot. Mga limang minuto siyang nakatayo sa tabi ko. Hanggang sa.. *dun dun, dun dun, dun dun.”

“Get one whole sheet. Sagutin niyo ang tanong na ito. Why and how can you use Planning? Minimum of 15 sentences. Kapag nagkulang ng isa, zero ang score.”

Natawa ako. Bakit? Dahil una: Essay writing? Hinamon niya kami sa essay writing? Eh shit ko ang writing! At pangalawa: Nakinig kaya ako.

Nagsimula ako agad sa pagsulat ng shit ko at naalala ko ulit ang words of wisdom sa akin ng paborito kong english teacher nung highschool..

“When writing an essay, you should start with a good intro and a good closing sentence. Don’t start an essay with “Because” that will sound like bullshit.” Actual words (Joke lang, dinagdag ko lang yung because kasi nalimutan ko kung ano yung sinabi niya talaga na tunog bullshit)

Sinimulan ko yung paragraph ko ng “Being a…” at tuloy tuloy lang ako sa pagsulat hanggang makaabot ako sa bandang babang dulo ng papel at nakita ko ang prof namin na nasa tabi ko.

“Anong pangalan mo?” Sumagot ako. Tapos tinanong din yung mga kasama ko sa linya ng upuan. Ako? Sulat pa rin.

Bumalik siya sa kinauupuan niya at nagpautot pa ulit siya.

“Marcos.. Garcia.. (Yung apilido ng iba) galingan niyo yang essay niyo.”

Natawa nanaman ako. Bakit? Kasi, isang sentence na lang, tapos na ko! Yung iba, naghihikos pa sa pagsulat.

Nakita ko na nakatingin siya sakin at alam ko na alam niya na alam ko na nakita ko siya. Nasa bandang gitna na nga pala ako ng papel at nagputot nanaman siya.

“5 minutes.”

Ang pinaka generic na panakot ng propesor sa mga istudyanteng nakikitang niyang nakatingala, lumilingalinga at sa mga mukhang (tulad ng sakin) naabalibadbaran siya.

Imagine, kalbo ako, nakatingin ako sa papel ko at galit na galit ako sa papel ko at patuloy lang ako sa pagsulat. Ramdam niya na hindi siya threat para sakin. Natatakot siya na baka maisubo niya pabalik sa kanya yung mga pananakot na ginagamit niya sa mga normal na estudyante. Malas niya, abnoy ako.

“2 minutes.”

Pananakot niya.

Nung mga oras na iyon, nasa ika-labing apat na linya na ako ng sinusulat ko. Pero sabi niya, iba raw ang linya sa sentence. Kinilig ako. Hindi ko na realize yun. Ang sentence nga pala ay binubuo ng isang subject at isang predicate!

Dalawang minuto ang nalalabi at nagiisip ako ng pwede pang maidagdag. Dinamay ko na si Henry Sy at ang mga tinitinda niyang sapatos noon sa Quiapo. Hindi ko pa nga sure kung sa Quiapo nga talaga, bahala na.

“1 minute.”

Pawis ang aking mga palad. Wari’y pasmado. Hindi ko mapigilang matawa sa isipan ko sa tuwing iaangat ko ang aking ulo at makikita ko ang mga ekspresyon ng mga kaklase ko.

Yung isa akala mo natatae. Yung isa parang magdedeliryo. Yung isa parang espasol, sobrang puti ng mukha ang itim ng leeg. Yung isa wala lang. Tapos ako, nagyayabang, taas noo (at anit) na sumisigaw sa isip na..

“Tang ina ser, hinamon mo ako sa laro ko?”

Natapos ang oras. Narinig ko ulit ang linyang kinaiinisan ng mga walang naisagot at umaasang mapapakopya pagkatapos ng kokopyan.

“Finished or not finished, pass your papers.”

Narinig at nakita ko kung paano nagmura at ngumiwi ang ilan. Ako? Taas noo (at anit), nagyayabang.

Wapak is my name, and writing is my game. Hoorah!

Puto phost.

Gusto ko lang mang lait.

Disclaimer: Photo not mine but the edit is mine. It's all mine! Buwahahaha

Taken at Taken 2 na tampok si Liam Neeson bilang Bryan Mills na isang retiradong ahente CIA (Central Intelligence Agency) na napagtripan ang kanyang dalagitang anak na si Kim.

Pagod na ako magpaliwanag. Hihintayin ko na lang sa GMA o kung saan man ang tagalog version nito.

Litrato uno

In the near future basta april 1 din..

"Naalala mo yung una akong nag i love you sayo? Nung april fools.. Bale, uulitin ko ngayon.."

"Please, don't marry me *luhod, labas singsing*  hindi kita mahal."

"And with your spirit."

Hindi ko magets kung bakit kailangan palitan ng simbahan yung mga isasagot sa mga sasabihin ng pari. Katulad ng title nito.

Eh diba, ang kailangan lang naman sa isang dasal ay ang magiging masinsin nito? 

Ito ang hindi ko magets sa relihiyong kinabibilangan ko e. Nararamdaman ko na gusto nilang pag usapan lang sila lalo para maipasak ulit sa mga kukote ng tao na superyor ang katolisismo. Na ito ang pangunahing relihiyon sa mundo. Pero, paano mo nga ba maitatanim ang isang buto sa lupang konkreto?

Blasphemy raw kung tutuusin ang pambabatikos sa mga sinabi/sinasabi ng bibliya. Pero, anong magagawa ng isang taong naguguluhan? Hindi ba’t, magtatanong? Tapos, kapag nagtanong, kasalanan na agad? Na, kapag nagtanong, walang paniniwala? Walang  faith?

Maiba tayo. Ipasok natin ang nangyari kay St. Joseph na kasintahan ni Mary na kalaunan na naging ina ni Hesus.

Ikaw ba, bilang isang lalaki na nagmamahal ng tapat sa babaeng napagdesisyunan mong wala kang gagawin habang hindi pa kayo kasal, anong mararamdaman mo kung may isang araw, may kumatok sa pinto mo at sinabi sayong..

“Pare, wag kang malulungkot. Buntis ang asawa mo. At ang presidente ang ama! Wag kang malulungkot. Dapat nga, maging proud ka pa kasi ikaw ang magiging ama ng anak ng presidente!”

Hindi ka ba masasaktan nun? Hindi ba’t, parang ganun ang ginawa ng anghel na nagbalita kay Maria na buntis siya? At, pansinin niyo, Santo si Joseph at ni minsan, wala siyang nasabi sa bibliya. Kahit simpleng “Ha?” “Ano?” “What the fuck?”.

Hindi ba napansin ng mga tao yung kwento tungkol sa pasko, na simpleng pang gagago yun?

Hindi ko alam kung paano tatapusin ‘to dahil marami pa ring gumugulo sa isipan ko. Pero, eto, tatapusin ko sa pamamagitan ng isang tula ni Jose F. Lacaba.

The Sacred Passion of Saint Joseph

Chisel, plane and hammer,

listen, I’ll whisper

my bitter secret: though

I’ve never whatchamacallit her,

my girlfriend’s pregnant.

An angel tells me there’s nothing

for me to be ashamed of,

there’s no reason to cry;

in fact, I’m supposed to be glad

because my girl’s been raped by God.

Hammer, plane and chisel,

is anger allowed to

a carpenter? Suffer in silence.

The weak and the small,

I hear, are no match for heaven.

(I know this is blasphemous and I might be sent to hell for this, but, I have to.)

Jealousy.

It has been a long time since I felt you last. :)

Intertwined with fate itself.
Chained by the faith I knew.
The urge tell me to.
But I don't want to make it true.

He clenched his fist as he stare
at someone who doesn't know how to play fair
he knows that he won't back down on a dare
Alas! They saw his glare!

Sharp, like a blade newly made
He knows what goes in the trade
It will be chaos, like a den in raid
Then now, tell me, who wants to be maced


Blood will spill and guts will sputter
It will be satisfying like having bread with butter
No one will see, nothing will matter
Because he is the best, one motherfucking gunner

Run you fools!
Escape with all your petty tools
as I sit on this stool and get my wool
and clean my gun with all this bull

Punyetang pagibig101: Ang pagkakaroon ng boyfriend/girlfriend ay hindi parang pagkakaroon ng boss o pangatlong magulang. *yung pangalawa kasi, yung teacher mo.*

Relasyon ang pinasok niyo at hindi trabaho. Hindi kailangan ng rules. Kailangan lang, tanggap niyo ang isa't isa.

Dahil unang una sa lahat, wala kang karapatan na baguhin yung karelasyon mo. Gago ka ba? Mahal mo dahil sa kung ano siya. Bakit kailangan mong bahugin kung sino siya?

Alam niyo yung typo na:

Kahit ano ka, kahit ganyan ka, kahit putang ina ka, kahit mabaho paa mo, tanggap kita at mahal kita.

Ang tunay na pagmamahal, hindi nasusukat ng ruler o kung ano pang shits ng standards mo. Hindi mo pinipilit ang pag ibig kaya putang ina ka, pakiusap, wag mong pagbaguhin ang taong mahal mo dahil kapag nagbago yan, magbabago na rin ang pag tingin niya sayo.

Hindi kailan man naging kompetisyon ang pagmamahal. Pero, may mga oras din naman na maaring masabi mo na concerned ka lang sa mahal mo. Katulad na lang siguro na kapag nalaman mong nagyoyosi o madalas na lumaklak ng alak na hindi mo naman ginagawa. Wag mo siyang uutusan. Paalalahanan mo lang siya. Alalahanin mo, kaagapay ka niya, kakampi, hindi ikaw ang leader, hindi ka boss. Patunayan mong may friend sa pagiging girlfriend o boyfriend.

At eto ang pagibig shit ni Wapak.

P.S. Tip sakin ng mahal ko:

Kung may bagay kang gustong gawin habang nasa relationship ka, isipin mo muna na..
kung gagawin niya ba 'to, magagalit ako sa kanya?

Isip > Gawa.

Ganito kasi yan, kaming mga lalaki, may sarili rin kaming buhay. Hindi naman kasi dahil sinagot niyo na kami, dapat, nandiyan na kami kaagad kapag sinabi niyo kahit napaka imposible.

Wag niyo kaming underin. Masakit sa pakiramdam na maisip namin na inaalipin niyo kami.

Hindi niyo alam kung gaano kahirap magisip ng kung anong ireregalo para sa monthsarry na wala naman sa dictionary. Hindi niyo rin alam kung gaano kahirap magkaroon ng pera na pang date sa inyo. Nagagalit pa nga kayo kapag sinasabi naming kayo na ang sumagot sa pamasahe. At nagagalit kayo kapag late kami ng five minutes, samantalang pag kayo na ang late ng thirty minutes, kayo pa ang galit kapag nagreklamo kami.

Hindi naman kami nanunumbat. Sinasabi lang namin ang nararamdaman namin dahil ayaw namin isang araw, manlamig na lang kami bigla at umalis ng walang paalam sa mga piling niyo.

Importante kayo sa amin kaya wag na kayo magpaimportante pa. 1:10 ang ratio ng lalake sa babae. Kung hindi namin kayo mahal, matagal na naming kayong iniwan dahil sa kakadakdak mo tungkol sa nabuntis mong kaaway nung highschool. Seryoso, mahal namin kayo pero wala kaming pakialam dun.

Ayaw naming nakikitang nakabusangot kayo dahil hindi iyon ang dahilan kung bakit nahulog ang puso namin sa inyo. Naiintindihan naming fragile kayo masyado pero, please, wag niyo naman kaming sigawan sa harap ng maraming tao. Nakakababaw ng self-esteem at pagkalalake yun.

Wag rin kayong magalit kung paminsan ay aksidente kaming napapatingin sa ibang babae. By chances lang iyon. Hindi tulad ng ginagawa niyo kapag kasama niyo ang mga kaibigan niyo. Hawak niyo na ang kamay namin, naghahanap pa rin kayo ng pogi at maghahagikgikan kayo kapag may naispotan kayo. Nakakaintimidate yun lalo na kapag napapangitan kami sa lalaki.

Lahat gagawin niyo makausap lang kami, lahat gagawin namin makita lang kayo. Okay na sa inyo ang boses pero sa amin kulang iyon. Hindi excuse yung kesyo bawal ka lumabas, bakit, wala bang bintana bahay niyo? At gagawa at gagawa kami ng paraan makita lang kayo, kahit tahulan na kami ng aso niyo o ‘di kaya ay lumabas na yung tatay mong may dala nang baril.

Hindi kami nanunumbat. Hindi namin kayo sinisisi. Sinasabi lang namin ang nararamdaman namin. At alam naman nating lahat na kahit anong gawin naming mga lalaki na dahilan, kayo pa rin ang mananalo dahil hindi namin kayo kayang tiisin at mahal na mahal namin kayo.

Naghahanap lang ako ng pang load kanina. Bale, naghanap talaga ako. Nakakita ako, sampung piso.

Hindi sapat. Tangina, bente yung pang unli.

So, lumabas ako ng bahay tapos dumiretso ako sa court. Ang daming tao, parang may liga. Pero nakita ko, walang referee, pero, ang daming tao.

Nakita ko ang tayaan mula sa isang gilid, at nagitla ako sa aking nakita.

Pera. Ang daming pera.

Tuwang tuwa ako sa pinapanood ko dahil sobrang lapit ng laban. Kakilala ko yung isa sa mga naglalaro, at nung last shot na, na foul siya.

Hindi siya makatayo. Kaya, kailangan ng isa pang player. Tinuro niya ako. Nagulat ako, hindi ako ganun karunong. Pero, sinabi niya sakin na tatayo lang ako. Pumayag ako na maging kapalit niya.

Isang minuto na lang ata ang natitirang oras at tatlo ang lamang ng kalaban at nasa amin ang bola, ipinasa sakin at ipinasa ko sa kakampi kong nasa gitna, tumira siya. Shoot.

Hiyawan ang mga tao. Nasa kalaban na ang bola. 30 seconds ang nalalabi at parang sumasayaw sa kakadribble ang kalaban ko. Natapik ko ang bola dahil ang arte niya. Na aagaw ko at itinakbo ang bola papunta sa ring namin. Nung nasa ere na ako para sa lay up, finoul niya ako pero pumasok pa rin ang bola. Lamang na kami ng isa!

Kapag naipasok ko ang bola, convert-and-one ang magagawa ko at highlight ito ng larong ito. Itinira ko. Pasok!

Sampung segundo ang nalalabi. Man-to-man ang depensahan. Naipasa sa binabantayan ko ang bila at itinira niya, pumito ang referee. Foul daw, buti na lang, hindi pumasok. Bale, nakita kong medyo baliko na yung kamay niya sa pagkakapalo ko.

Pumunta siya sa free throw line. Tumira siya. Pasok. Kabado kaming lahat. Kung pumasok man ang susunod na bola, over time at sayang ang chance ko.

Tumira siya. Hindi pumasok at na rebound ng kakampi ko. 

Hinawakan niya ang bola hanggang sa matapos ang laro.

Lumayo ako sa ring at humingi ng maiinom. Pero, hindi ako binigyan ng gatorade. Ang inabot sakin ay ang nakalitrato sa taas.

Tuwang tuwa ako at bigla akong nagising. Wala pa rin pala akong paa. At wala pa rin akong pera. Wala pa rin akong talent at alam kong hindi na ko gagaling.

B-Girls: Prologue

Tunay nga na magulo ang mundo. Katulad ko, init na init ako pero ayoko pa rin maligo.

Bale, ako si M. Mariano kasi pangalan ko kaya M na lang itawag niyo sakin. Ang pangit naman siguro na habang nagsesex tayo, isisigaw mo yung Mariano,diba? Baka sumulpot na lang bigla yung lolo ko na kapangalan ko. Sumalangit nawa. Magalit ka pa sakin dahil baka may dala siyang camera at bitinin mo ko sa gitna ng init.

Anyways, bakit nga ba nagkwekwento? Ang pagkakaalam ko, aalis ako ngayon e! Pero sige, para sayo. Itutuloy ko na…

Bale, makikipagkita ako ngayon kay B3. Oo. Codename na lang dahil ang haba ng pangalan niyang Veronica. Oops.

Veronica Gatchalian, 22, 5’8’, Freelance artist, model, taga Valenzuela. Paano kami magkikita? Dadayuhin niya ko rito sa Maynila! In demand kasi kagwapuhan ko at meron akong tattoo kaya astig ako! Woo!

Nagkakilala kami sa isang car show. Ginawa kasi akong driver nung kaibigan ko. Ako na yung nag presenta nung kotse niyang kargado ng sandamukal na speakers, stickers, glow sticks, speakers, lcd screens, ambi lights, speakers, stereo at marami pang iba. Sinuggest ko nga sa kanya na mag pa mount na siya ng machine gun sa bubong. Pag iisipan daw niya.

Dahil aminado naman siyang mahina siya sa pakikipagtalastasan, ako na rin ang kinasosyo niyang magyabang ng oto niya.

Hindi ko rin maintindihan ‘tong kaibigan ko, gusto niyang makilala sa kung anong meron siya, pero, masyado siyang mahiyain. Sa amin lang na mga kaibigan niya eh dun talaga siya nagsasalita. 

Ang dami ko nang nasabi. Basta, nagkakilala kami ni B3 nung nagasgasan niya yung kotse na dala namin nun. (Nagasgasan niya kasi natisod siya habang naglalakad at napangtukod niya yung kamay niyang may suot ng ga-posas na pulseras.) Dahil maganda naman siya, pinalagpas ng kaibigan ko. Pero, ako yung umalalay. Bale sabi ko..

“Miss alam kong hindi ka okay pero gusto mo ba maging okay?”

Natawa siya at abot abot ang paghingi niya ng sorry dahil nagasgasan niya ang kotseng pag aakala niyang akin na inangkin ko na talaga nung tanungin niya sakin kung sa akin yun.

Walang anu-ano ay nakuha ko agad ang number niya. Kung anu-anong pambobola ang ginawa ko at tawa naman siya ng tawa.

At dun kami nagkakilala. Magkwekwento na lang ako mamaya after ng date namin. Alis na ko!

B-Girls: Power ranger (Part 2.A)

Hinubad ko ang t-shirt ko at inihiga ko na siya sa kama. Hinalikan ko ulit siya. Simula sa labi, pababa sa pisngi, sa leeg, sa dibdib, sa tiyan, pababa sa puson at inalis ko na ang pantalon niya.

“Birthday mo ba? Bakit pati ito, pula?” Usisa ko sa suot niyang panty.

Ngunit bago pa man siya mag salita, sinimulan ko nang himurin ng aking mga labi ang kaselanan niya mula sa labas ng kanyang panty.

“Alisin mo na yan!” Utos niya sakin pagtapos ng isang malalim na paghinga.

Inalis ko ang pangibaba niya at ibinuka ko ang mga hita niya. Basang basa ang kanyang hiyas. Sinimulan kong kamayin ang kaselanan niya. At habang nilalaro ko iyon ay hinalikan ko siyang ng mariin sa labi at naglaro ang aming mga dila.

Pabilis ng pabilis ang pagpasok ng aking daliri sa matambok niyang hiyas. Paliyad naman siya ng paliyad habang naghahalikan kami at saglit siyang tumigil para ako ay akapin. Senyales na nakamit niya ang langit.

Sinimulan kong dilaan ang mabango niyang bulaklak.

Nang mahimod ng dila ko ang kanyang mamula-mulang tinggil ay napaigtad siya at sinabunutan niya ako. Idiniin niya ang mukha ko sa pagitan ng kanyang mga hita. Medyo nalunod ako pero masarap naman.

Muli siyang lumiyad at sa pagkakataong iyon, may kasama na iyong sigaw.

“Eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeem! Sigeeeeeee paaaaa!”

Dahil alam kong gusto gusto niya, itinigil ko ng ilang sandali ang paghimod. Napagdiskitahan ko ang dibdib niya.

Sinapo ko ang kaliwa at pinaglaruan ko gamit ang dila ko ang kanan. At habang ginagawa ko yun, inihahanda ko na ang alaga ko para pumasok.

Bumalik ako sa labi niya at hinalikan ko siya. Ibinuka ko ang mga hita niya ng marahan. At habang naghahalikan kami, dahan dahan kong ipinasok ang alaga ko. Dahan dahan hanggang maipasok ko ng sagad.

Nakagat niya ang labi ko dahil dun. Mabuti at hindi ang dila ko ang nakagat niya, baka nagkataong mapalo ko nanaman siya ng malakas kapag nangyari ulit iyon.

Pabilis ng pabilis ang pag ulos ko. Palakas din ng palakas ang ungol niya.

“Malapit na ko.” Bulong niya sakin habang naghahabol ng hininga.

Pinag-igi ko ang pagkadyot at binilisan ko pa iyon lalo. Malapit na rin akong labasan. Kahit nakailang beses na ko sa kanya, masikip pa rin kasi ang puke niya. Isa na rin yun sa dahilan kung bakit binabalik balikan ko siya. (to be continued)

B-Girls: Power ranger (Part 1.A)

Dumating ako sa pagkikitaan naming dalawa. Mga Ala una ng hapon, sa may Trinoma. Magkita daw kami dun sa kapihan na suki siya. Ewan ko kung bakit dun nanaman, pero, pumayag na rin ako kasi treat niya naman eh. At saka, pang ilang beses na rin naman naming date ‘to eh.

As usual, nakashades nanaman ako para hindi halata ang chick hunting kahit magkasama na kami. Nakakahiya naman na masyado kung kasama ko na siya tapos mahahalata niyang nakatingin ako sa legs ng ibang babae. Not cool. Baka hindi ako makaiskor.

“Naka shades ka nanaman. Gago ka.”

Bati niya sakin. Umupo siya sa harapan ko.

Hindi ko siya pinansin dahil may naispatan akong babae. Kinikilatis kong mabuti.

“Huy. Kasama mo na ko! Hello!”

Bati niya ulit sakin habang winawagayway ang kamay niya sa mukha ko.

Inalis ko ang shades ko at tinignan ko siya. Yung tingin na gustong gusto niya.

“Shet. Wag mo kong tignan ng ganyan. Mamaya na!”

Sabi niya sakin.

Napansin kong nakaleather pants siya. Ang init init, leather pants? Pero, parang hindi leather pants. Tapos nakablack na t-shirt. Hindi ko alam kung seryoso siya sa suot niya dahil ang init init sa labas pero ang ganda niya sa porma niya.

Napangiti ako at tinanong ko kung anong gagawin namin. Pero alam ko na naman. Gusto ko lang magmaangmaangang kasi ang sarap lang sa pakiramdam ng tinatanga ang sarili lalo na kung gusto mo ito at masarap din sa pakiramdam minsan na nambibitin.

Tila parang lalong mong ginugutom ang gutom; na nakakaramdam ka ng saya kapag may binibitin ka.

Natawa ako. Tumayo ako at tinanong ko kung magkakape ba muna kami o kami na mismo ang gagawa ng kape.

“Order ka muna. Mamaya na sabi eh! Strawberry frappe sakin ha.”

Umupo ako ulit. At may sinabi ako sa kanya.

“Alam mo ba na gawa sa insekto yung pangkulay ng strawberry frappe dito sa starbucks?”

Tinignan niya ko ng mariin. Nanlisik ang kanyang mata.

“Tangina mo. Bumili ka na dun.”

Natawa ako at tumayo. Binilisan ko ang lakad dahil alam kong nainis siya sa sinabi ko. Nagmukha siyang pusa, oo. Pusa. Pusa na nanlilisik ang mata. Mahilig pa naman ako sa pusa. Dahil ang pusa, kahit minsan mabaho e malambot, masarap.. masarap man lambing.

Makalipas ang ilang minutong paghihintay at pangtritrip sa barista dahil sinabi ko na ang pangalan ko ay free, nakuha ko na rin ang inorder kong inumin. Sinalubong niya na ko at kinuha niya na sakin ang hawak ko. Natira sakin yung inorder kong kape. Oo, kape. Kailangan maging hyper. Hindi frappe, kape.

Uupo sana ako pero tinawag niya ko bigla.

“Hoy. Anong ginagawa mo diyan? Tara na.”

Nagulat ako. Pero, sumunod na lang ako sa kanya. Tumungo kami sa parking.

“Ano? May dala siyang kotse?”

Pumasok sa isipan ko ang tanong na iyon at sumunod lang ako sa kanya sa paglakad. Napa-wow na lang ako sa nakita ko.

Sinakyan niya ang kulay pulang motor na nakaparada. At hindi lang basta-basta motor, big bike.

Napamura ako sa isipan ko. Naisip ko, magbabackride ako sa isang chick? Holy shit.

I-nistart niya ang motor at tumingin siya sakin.

“Ano pang ginagawa mo diyan? Angkas na. Hawakan mo ‘tong iniinom ko ha. Wag mong bibitawan! Haha.”

Pinaandar niya ang motor. Ako? Wala. Nakatingin ako sa pwet niya habang hawak ko sa kanang kamay ang inumin niya at yung akin e tinapon ko na. Wala akong pang alalay sa sarili ko kung hindi ko pa itatapon yun. Baka mahulog ako tang ina baka hindi pa matuloy.

Dinaanan niya yung helmet niya sa gwardya. Mukha siyang si black ranger pero may boobs. Hindi ko alam kung sino mas mainit e, kung siya o yung panahon.

“Lakas mo ah. Naiwan mo yun dun. Binantayan pa.” Bati ko sa kanya.

Hindi siya sumagot. Sa halip, hinarurot niya sa daanan ang bisekleta niya kahit maraming sasakyan sa daan. Tila parang may karera at pinagtitinginan kami ng mga  tao.

Hindi ako makapagconcentrate at kinakabahan ako baka mahulog ako kaya nung nakita kong traffic ay pasimple kong itinapon ang inumin niya at pag andar ay humawak ako sa bewang niya.

Seryoso siya sa pagdridrive at hindi niya napansin ang ginawa ko at ako? Nagdedeliryo.

Nagulat ako sa nilikuan namin.

Yung dating pa sogo sogo lang gamit ang tsikot na hiram, ngayon, pa victo-victoria court na, nakaback ride pa, tapos, babackride ulit mamaya.

Napanganga ako na lang ako dahil ang kwento sakin ng mga kaibigan ko, mahal dun. Eto pa namang si B3 kapag nagmomotel kami, inaabot kami ng isang araw, minsan, sobra pa. Pero, buti na lang usapan namin siya ang taya.

Pagpasok namin, as usual, dire-diretso kami sa elevator. Siya na mismo ang pumindot.

“Bakit walang bellboy?” Tanong ko sa kanya.

Natawa siya.

“Gago. Hotel ‘to.”

Hotel, motel. Tang ina, parehas lang yun. Parehas lang naman gagawin namin e.

“Bakit walang thirteenth floor? Bakit palaging walang thirteenth floor?” Tanong ko sa kanya. Hindi siya sumagot. Sa halip, tumingin siya sakin habang kinakagat ang labi niya.

Dumating kami sa third floor. At pagpasok namin sa room 6, napa wow ako, ulit.

Hindi ko alam kung anong meron sa kulay pula at itim pero yun ang peg niya ngayong araw.

Agad akong dumapa sa kama at niyapos ang mga unan. Pagkatihaya ko, nasa paanan ko siya.

Unti-unti niyang hinubad ang t-shirt niya at tumambad sakin ang boobs niya na natatakpan ng kulay pula niyang bra.

“Nics, anong meron sa kulay pula? Seryoso.” 

Hindi niya nanaman sinagot ang tanong ko. Sinunod niyang alisin ang pagkakabutones ng pantalon niya, pero bago pa man niya maibaba ang zipper nun ay hinatak ko na siya papalapit sakin at kaagad ko siyang hinalikan sa labi.

May katagalan ang ginawa kong pagsibasib sa mapula niyang labi. Pumatong siya sakin at inalis niya ang bra niya. Inabot ko ng kamay ko isa niyang dibdib at nilamas iyon. Napakagat labi nanaman siya at kumislot ang alaga kong kasalukuyan niyang inuupuan.

Umupo ako at sinimulan kong paglaruan ang kanan niyang dibdib gamit ang aking dila at nilaro ko ang mala-makopa niyang utong. Umungol siya. Hinawakan niya ang likod ng ulo ko at bahagyang sinabunutan niya ang buhok ko.

Habang ginagawa ko iyon ay umuugoy ang bewang niya. Wari’y sumayaw kaso, walang tugtog. Gumigiling.

Hinubad ko ang t-shirt ko at.. (to be continued)

Eto nga pala si B3.

Warning: Drama 'to.

"Itanan mo nga ko."

Yan yung mga salitang naging dahilan kung bakit naging hysterical ako nung araw na yaon.

Akala ko, handa ako sa lahat ng bagay pero nung nabasa ko yun sa chatbox naming dalawa, nalaman ko na hindi papala. Hindi pa ako handa. Hindi ako kailan man naging handa.

Nagdadalawang isip ako kahit gusto kong gawin yung pinapagawa niya sakin. Ang daming tanong ang pumasok sa isipan ko pero isa lang ang pinaka tumatak:

"Saan kita dadalhin?"

Sinabi ko sa kanya na, oo, gusto kitang itanan pero, wala akong pera. Pero, hindi talaga pera ang problema.

Ang problema ay yung mga matang makakakita. Yung mga dilang magsasabi ng kung ano ano. Ang mga damdamin na hindi sasangayon.

Wala akong magawa kaya hindi ba't sinuggest ko sayo na bakit hindi sa kanya ka magpatanan? Tutal, marami siyang pera at surebol na mas mahal ka niya kesa sa pagmamahal kong hindi ko maipakita. Sabi mo, ayaw mo. Sabi mo, masyado siyang mapera. Yun ang sabi mo.

 Sabi ng kumakalam kong puso, ang gago ko masyado para i-suggest ang bagay na iyon. Sabi ko naman sa kanya, sakripisyo rin. Hindi ko siya kayang isugal. Alam ko kung ano nag kapasidad ko bilang anak ng mundo at hindi pa ako handa.

Natapos ang usapan natin. Pumunta ako agad sa terrace at nagsindi ng yosi. Nagisip ako ng mabuti. Hindi ako pwedeng magkamali. Hindi ako pwedeng maging tahasan sa pagplaplano. Dahil kapag nahuli tayo, ikaw ang mananagot. Hindi ako. Okay lang na saktan niya ako, pero hindi okay sakin na sasaktan ka nanaman niya, nila.

Napabuntong hininga ako at dinukot ko ang mumunti kong telepono sa bulsa ko. Tinawagan ko yung kaibigan ko na sa sobrang maimpluwensya, nagiging bakal ang pera at magnet siya.

Dalhin raw kita sa probinsya sabi niya. Siya na raw ang bahala sa lahat kapalit ng kabayanihang nagawa ko para sa kanya.

Lagpas milky way ang pasasalamat ko sa kanya. Kung kaya't nung gabing iyon, nagimpake ako at itinago ko ang naipon kong hindi kalahakin pero makakabuhay sa atin ng mahigit sa isang linggo. Sa sobrang pagkaexcite, hindi ako makatulog kaya na late ako kinabukasan sa pasok ko.

Pauwi ako nang maisip ko na kapag ginawa na natin 'to, walang atrasan. Laban kung laban. Naisip ko rin na kung gagawin ko 'to, anong mararamdam ng nila mama? Nila papa? Ng mga kapatid ko? Kung kaya't pag uwi na pag uwi ko, gumawa ako kaagad ng sulat. Sulat na magsasabi sa kanila na itinanan kita. Na babalik ako. Na patawad dahil hindi ko matatapos ang pag aaral ko.

Dumating ang gabi. Hinihintay kitang mag online para sabihing pulido na lahat. Sa sobrang excitement ko, ang dami kong nagawa. Ang dami kong nabahagian ng saya ko. At kilala mo ako kapag masaya. Akala mo lumalandi ako pero hindi. Ikaw ang mahal ko. Seryoso ako. Mahal kita at hindi kita ipagpapalit.

Biglang nag pop out ang isang mensahe mula sayo. Pagkabasa ko nun ay gusto ko pumatay ng tao. Pulido na lahat. At ano nga ba ang sabi mo?

"Hi. Gusto ko lang sabihing wala ka ng pag-asa. Kaya tama na. Wag ako. Maraming babae dyan. Basta, wag ako. Wala na. Okay? Yun lang. Ge."

Ramdam ko sa dibdib ko ang pagkakabiyak ng kakarampot kong puso. Ayaw kong umiyak. Hindi, gusto kong umiyak. Pero, hindi ako maiyak.

Gusto kong magwala. Mag amok. Manaksak ng mga oras na iyon pero kinalma ko ang sarili ko sa pamamagitan ng isang bote ng beer. Nakita ko ang sarili kong nilalagok itong straight. Matagal akong nakatulala pagkatapos nun at naalala kong may latak pa akong damo na natira.

Natapos ang sinindihan kong joint at nakatulog ako. Ang sama lang dahil nakatulog ako at hindi ko na enjoy ang impluwensya ng ganja sa kaluluwa ko.

Uminom ako ng tubig. Nagsipilyo at nag hilamos. Tumunog ang telepono ko.

"Ano pare? Anong oras kaya pupunta dun? Ipapahanda ko na yung susundo sa inyo."

Nagtext ang kaibigan ko. Sinabi ko sa kanya ang nangyari. Nagreply siya.

"Yan ang gusto ko sayo e. May bayag ka. Pero, sayang. Sige. Sa susunod."

Nagpasalamat ako at natulog. Kinabukasan, late nanaman ako.

This is what the mud and the never ending pushing/raping/slaman in UP did to my shoes and to my right foot. Nevertheless, I enjoyed punching and kicking those douches who keeps on pushing me/us. Heehee.

Me and Poleng met at Legarda by 6. Inaya ko na lang siya kasi sayang yung isang tiket kasi, nakabili na rin kasi si Clarence. Then we rode the bus at España and told the conductor to bring us to Philcoa.

I really don't know how to go to UP so I was like kinakabahan all the time when we are in the bus.

Nag kwentuhan kami ni Poleng ng kung ano ano, at dumating kami dun sa ex niya. Tagal raw nila e. Ako naman, oo lang. Hehe.

Lumagpas kami sa dapat naming bababaan. I laughed while she hastily walked towards the entrance of UP. Baka raw kasi may makakita sa kanya. She skipped, on a track with mud on it. I followed her, but, I landed on a puddle of mud. I didn't noticed that it is a puddle since it was covered with grass and it was dark. My best foot landed and it was eaten by the earth, almost half of it. I recovered it eventually and she saw what happened. She laughed and I was partly pissed.

We walked towards the entrance and we ended up at the sunken garden. But before that, we followed a group of people from the entrance because she's not sure where it really is.

It was 9pm when we arrived there. At yung tiket na binili ko ay nasa tropa ko na nasa SM North pa! She was pissed because of the mud. She wore a sandal so mukhang pang taong grasa yung paa niya.

Umikot kami papunta sa entrance dahil exit pala yung napuntahan namin. Bumili na rin siya ng tubig kasi diring diri na siya sa paa niya.

We walked by the road across the entrance and camped their for an hour or so while waiting for my friend's ate because our ticket is with her.

I told her about my plan when Kamikazee will be playing halik.

We talked for about half an hour about her highschool life. And as she turned on to me, I kissed her. I kissed her passionately for about two minutes without giving a single fuck to the people whose walking behind us. I stopped munching on her lips because of a buzz on my phone, and I hurriedly went to the place where my friend's ate is because she texted me she's their already.

I got the ticket and thanked her. She apologized because she's late. I told her it's okay and I told her I'll be going. She wished me luck because of a line, holy titty fuck, the line was long. Really.

I went back to the place where I left her for a while and sabi ko, pasok na kami. Hawak ko na yung tiket.

The line was really long. Sabi ko sa kanya, sumingit kami, game naman siya, haha.

Umabot kami dun sa pinakaharapan at buti na lang, sinabi nung security na yung tiket,iba yung pila, so, nakapasok kami agad.

We pushed through the middle of the crowd to get a close look of the people on stage, fuck, ang galing niya, nakarating kami sa bandang unahan. Bawat labas ng tao, push kami papasok, ang cool niya.

Up dharma down, The Wuds, The youth, and bands I forgot the names played. When The youth played, the douchebags got wild. They started slammin' and pushing each other. Me, I joined them.

The squatters got really wild. I lit up a cig. Fuck the experience, ang hirap magyosi dahil yung dikit sayo ng tao, parang sumakay ka ng lrt on a rush hour. We pushed through up front, and we managed to get to five people away from the stage. Pursigido e.

When Hilera lined up. The douches was behind us. Le fuck. Hilera started playing then the squatters behind me got really wild. Me, hugging her while boxing them out was fun yet destructive. Haha.

From Hilera up to Kamikazee, they were really wild. When Kamikazee played Halik, I really got excited. Dahil intro pa lang, sobrang wild na, halo halo ang amoy, alak, pawis, lupa, pati weeds!

The instrumental played and we kissed. People around us got dumbfounded except for the douches behind us. We kissed throughout the instrumental through the last chorus. When the last chorus played, the squatter got really wild again. Picture this, kissing her while pushing them using my back. It was one hell of an experience.

After that one, I was dead fucking tired. Them? Na, they're still powered. Maybe because they are weeded. Lol.

When Kamikazee played Unang Tikim (I think), someone for the crowd behind me pulled me towards them and pushed me far for her. The fuck, I had a hard time getting back there. When I got back, she was silent.

"Tol, wag mo nang iiwan yung girlfriend mo, alalayan mo lang, naipit kanina."

The guy I was talking with told me that. She was silent all throughout the end, even Franco was there, she's still silent. Fuck.

She told me what happened after we ate. Inakap pala siya ng tatlong skwater. Tangina. It happened, so, I can't get I back. Buti pa daw sana kung ang babango nila, kaso, hindi.

We went home after I played and won a toy. She was really pissed, I can see it in her face. badtrip na badttrip siya, kaya, hinubad ko yung sapatos ko, dinamayan ko yung kababuyan ng paa niya.

I can see people taunting me dahil parang galing ako sa pamamanata. I gave a fuck for atleast a minute but eventually, I thought that dalawa lang kami, ang dami nila.

I wore my shoes again and walked towards the exit. Baka mabubog ako e.

Ayaw niya magpahatid kaya di ko na siya pinigilan. She rode the bus and told me goodbye. Di man lang ako nakagoodbye kiss. Ang as for me, I got home by 6am.

UP, we'll meet again. We will. Iba naman kasama ko. Hehe.